راههای تأثیرگذاری والدین
1. شناخت ویژگی های شخصیتی خود؛ ترس ها، اضطراب ها و استرس های خویش، پذیرش نقش مهم وراثت در ویژگی های رفتار فعلی کودک، کار بر روی ترس های خود و تلاش در ارائه نقش مثبت در شکل دهی رفتار کودک
2. مشاهده رفتار کودک خود؛ آیا او همیشه کناره گیر است یا فقط بعضی اوقات؟ چه شرایطی عامل یا مسبب رفتار خجالت زدگی می شود؟ عملکرد او در گروه بهتر است یا به صورت انفرادی؟ آیا به نظر می رسد که او علاقه مند به بازی با بچه های دیگر است ولی از همراهی آنها به شدت می ترسد؟
خلقیات کودک را با مشاهده واکنش های او نسبت به افراد متفاوت، تغییر در برنامه های روزانه و سطح فعالیت بشناسید. به این ترتیب موقعیت های آسیب زای احتمالی شناسایی شده و کمک به فرزند از طریق دور کردن کودک از موقعیت آسیب زا یا قرار دادن وی در موقعیت های مناسب شروع می شود.
3. با کودک خود ارتباط برقرار کرده و همواره او را مورد تشویق قرار دهید. بچه ها معمولاً احساسات خود را نمی شناسند، کلماتی را برایشان معرفی کرده و درباره ترس هایشان صحبت کنید. برای مثال اگر دختر شما از بازی با پسربچه ها می ترسد، شما درباره علت آن جویا شوید و درباره آن با او صحبت کنید. بدون اینکه کلمه «چرا» به کار برید. مثلاً بگویید: «فکر می کنی چه اتفاقی می افتد اگر با آن پسر کوچولو بازی کنی؟» صحبت کردن درباره موقعیت ها، امکان ارزیابی شرایط را به فرزندتان می دهد تا متوجه شود هیچ چیز وحشتناکی نیست و او باید با ترس هایش مواجه شود و شما می توانید از شدت ترس های او آگاه شده و او را تشویق به ارتباطات بیشتر کنید.
4. تجربیات جدید را ملموس سازید؛ تکنیک هایی برای مواجهه بچه های خجالتی با موقعیت های جدید و ناآشنا وجود دارد. یکی از تکنیک های مؤثر، آشنا کردن کودک با تجربیات جدید است، برای مثال قبل از شروع مدارس می توانید با کودک خود به محوطه مدرسه رفته و زمانی را در کلاس ها و محیط مدرسه بگذرانید تا ترس و هیجان کودک کمتر شود. همچنین پس از به مدرسه رفتن کودک می توان درباره احساس ها و تجربیاتی که داشته تبادل نظر کنید. در مورد بچه های کوچکتر می توان در موقعیت های سخت، کودک را همراهی کنیم مثلاً زمانی که کودک شما از تماس با دیگر بچه ها واهمه دارد او را همراهی کنیم و در حالی که کودکمان ساکت است مکالمه را با کودک دیگر آغاز کرده و درباره اسم و میزان علاقه اش به بازی بپرسیم.
در عین حال بسیاری از ناراحتیهای اعصاب و روان نیز در پیدایش کودک خجالتی دخیل اند که در این موارد استفاده از داروهای روانپزشکی اثر گذارند
برخی از سرنخهای این موضوع میتواند علائمی مثل ترس از حاضر شدن بدون مراقب در مهد یا مدرسه، ناخن جویدن، شب ادراری، کندن کنار ناخنها یا پوست لب و لب جویدن و. حالت تهوع یا استفراغ یا دلدرد در مواقع اضطراب ، پیدایش تیکها ، لکنت زبان و... میباشد که ضرورت درمان موثزتر و سختگیرانه تر را میطلبد.
سابقه ارثی بیماریهای اضطرابی و وسواس و افسردگی یا هرگونه بیماری روانپزشکی در خانواده و اقوام درجه یک نیز در تشخیص حالت بیمارگونه مهم است.
