از زمانی که علم روانشناسی به وجود امد و کم کم ثابت شد که تنبیه بدنی کودکان اعم از شلاق زدن.فلک کردن و حتی سیلی زدن جدا از اسیبهای جسمی اسیبهای جبران ناپذیر روحی و روانی را نیز به دنبال خواهد داشت و تعداد بیشماری از بزرگترها قانع شدند ایده دیگری در ذهن بسیاری از والدین شکل گرفت و انهم این بود که برای تادیب و تنبیه بدنی کودکان و نوجوانان خویش به جای زدن از غلغلک دادن استفاده کنند.در واقع در چشم بسیاری از مادران این روشی بود که به فرزندان اسیبی وارد نمی کرد و در در عین حال عقوبت دردناکی برای کودکانی بود که به طور مثال خطای مشخصی را انجام می دادند..
و البته در طول تاریخ این روش بیشتر برای تنبیه بدنی کسانی استفاده می شد که قدرت چندانی نداشتند و بدنشان نمی تواست ضربات مشت و لگد و تنبیه های اسیب رسان دیگر را تحمل کند.به همین دلیل در تاریخ در سالیان دور در زندانها به شدت زنان گناهکار را غلغلک می دادند و البته انها در حین اینکه می خندیدند و سخت شکنجه می شدند اسیبی چندانی هم نمی دیدند.و حتی در سالیان دور زنان کابوی و مزرعه داری که چه به حق و چه ناحق مبارزه و یا راهزنی می کردند به هنگام شکنجه شدن از ناحیه کف پا و زیربغل سخت غلغلک داده و تحریک می شدند.و همراه با خنده شدید از وضعیت خود شکایت می کردند و حتی در بعضی از دارتادیبها و نوانخانه ها بسیاری از کودکان به جای اینکه زده شوند قلقلک داده می شدند.
به نوعی از همان دیرباز انسانها بر این مسیله واقف بودند که قلقلک یکی از معدود شکنجه هایی هست که اسیب جسمی چندان زیادی به فرد نمی زند و به همین دلیل این روش برای شکنجه و تنبیه کسانی استفاده می شد که چندان تحمل شکنجه های سنگین دیگری را نداشتند.و در حالت کلی وقتی علم روانشناسی ثابت کرد تنبیه بدنی کودکان عواقب جبران ناپذیری دارد بعضی از مادران برای تنبیه فرزندان خویش از قلقلک دادن استفاده می کردند.
اما سوالی که همیشه مد نظرشان بوده اینست که ایا این روش واقعا برای کودکان فارغ از هر نوع عوارض است؟تحقیقات نشان داد که انسانها با یکدیگر متفاوت هستند.همانطور که در پست های قبل ذکر شد غلغلک هر چقدر هم زجراور باشد باز هم امیخته با شوخی و خنده هست و از طرفی معدود انسانهایی وجود دارند که با اینکه هنگام قلقلک شدن به خنده می افتند اما به هیچ عنوان احساس شکنجه نمی کنند.اگر کودک مورد نظر اینگونه فردی باشد به طور یقین نه تنها این عمل برای او تنبیه بدنی محسوب نمی شود بلکه شیطنت و بازیگوشی او دو چندان شده و والدش را در جایگاهی می بیند که دیگر لزومی ندارد از وی بترسد و حتی حرف شنوی داشته باشد.بنابراین قلقلک دادن چنین کودکی به عنوان تنبیه بدنی نه تنها بی فایده است بلکه نتیجه عکس نیز به همراه دارد.
اما در مورد ان گروهی که به نوعی تحمل قلقلک را ندارند قضیه به نوعی متفاوت خواهد بود.وقتی که یک مادر دست پای دختر بچه و یا پسر بچه خویش رو به خاطر یک خطا می بندد و بعد نقاط حساس بدنشان را قلقلک می دهد چه اتفاقی خواهد افتاد.؟این سوالی است که بسیاری از والدینی که خود همیشه این کار را با کوذکان خود می کنند از خود می پرسند.شاید بتوان گفت بیش از نیمی از مادرانی که با فرزندان خود چنین میکنند خود تحمل انرا ندارند.به نوعی می توان گفت اگر کسی به طور مثال اندکی زیر بغل و یا کف پایشان را قلقلک دهد دیوانه وار از طرف می خواهند که بیش از این لمسشان نکند.در واقع همان عملی که یک ثانیه اش برای انها حکم ناقوس مرگ را دارد به مدت طولانی انرا روی فرزندان خود انجام می دهند و حتی به انها می خندند
