تنبیه در کنار تشویق یکی از راه های تربیت کودک است؛ اما باید تفاوت تنبیه و کودک آزاری را بدانیم. تنبیه بدنی به دلیل آثار نامطلوبی که روی کودک باقی می گذارد، یک روش نادرست تلقی می شود. تفاوت تنبیه و آزار جسمی، در شدت آن است. اگر تنبیه به حدی باشد که اثر آن روی بدن کودک باقی بماند آزار جسمی محسوب می شود.
روش تنبیهی دیگری که روان شناسان آن را تأیید می کنند، «محروم کردن موقت» است. اما همین محروم کردن و بی توجهی هم اگر طولانی شود یا به شکلی باشد که کودک احساس کند که پدر و مادر، او را از خود طرد کرده اند و دیگر دوستش ندارند، کودک آزاری به حساب می آید. در روش های فرزندپروری مؤثر قاعده این است که در ازای هر سال سن کودک، تنها می توان او را به مدت یک دقیقه از خود دور کرد. یعنی اگر یک کودک 5 ساله رفتار نادرستی انجام داد، برای تنبیه، می توان او را فقط به مدت 5 دقیقه در اتاقی گذاشت که تنها بودن در آن، خطری برایش نداشته باشد. اما چون 5 دقیقه زمان کمی است، می توانیم علاوه بر آن، به مدت 20 دقیقه هم به او بی توجهی کنیم. البته این بی توجهی شامل نیازهای اولیه ی کودک مانند درخواست آب، غذا، دستشویی رفتن و امثال این ها نمی شود؛ و باید به این نیازها رسیدگی کرد. در این 20 دقیقه فقط از نظر عاطفی به کودک بی توجهی می شود؛ به عنوان مثال مادر در این مدت به چشمان کودک نگاه نمی کند.
یکی دیگر از روش های تنبیهی، نادیده گرفتن رفتار نادرست کودک است. این روش در مورد کودکان دو تا پنج ساله و برای اصلاح رفتار نادرست جزئی، نتایج بسیار خوبی دارد.
