پسر 14 ساله ای دارم که در دوران کودکی نمازش را مرتب می خواند؛ او دو سال است که به نماز اصلاً اهمیت نمی دهد و می گوید : در دوران کودکی نماز می خواندم تا دیگران مرا دوست داشته باشند.
ج : فرزند شما 2 سال است وارد دورة نوجوانی (Teenage) شده و دقیقاً از همان زمان به نماز اهمیت نمی دهد.
علت این مسأله به احتمال فراوان، ویژگی استقلال طلبی او است. نوجوان شما دوست ندارد به دیگران اتکا کند و مایل است روی پای خود بایستد. او دوست ندارد مورد امر و نهی دیگران واقع شود و دیگران، حتی پدر و مادر برایش تکلیف معین کنند. نوجوان دوست دارد به رأی و اندیشه اش احترام بگذارند، و مهم تر از همه این که می خواهد انتخابگر باشد.
چند توصیه
1- به رأی و اندیشة او احترام بگذازید و اجازه دهید، خود به ارزش نماز پی ببرد و خود آن را برگزیند.
2- با توجه به فاصلة زمانی یکساله تا تکلیف و وجوب نماز بر او، برای بی توجهی اش به نماز حساسیت بسیار نشان ندهید. حساسیت بیش از حد، جلو تفکر او را می گیرد. اجازه دهید مسوولیت پذیری از درون ایجاد شود.
3- از روش الگویی استفاده کنید؛ یعنی خودتان در عمل به نماز اهمیت دهید. نمازتان را به موقع اقامه کنید. نماز در حضور این نوجوان، یاد آور خوبی است.
4- از روش القای غیر مستقیم (هدیة کتاب دربارة نماز، داستان هایی در باب نماز و ...) استفاده کنید.
5- ارتباط او با همسالان اهل نماز بیشتر کنید.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
