ای مردم ! اگر در رستاخیر شک دارید، (به این نکته توجه کنید که :) ما شما را از خاک آفریدیم، سپس از نطفه و بعد از خون بسته شده، سپس از مضغه (چیزی شبیه گوشت جویده شده)، ... تا برای شما روشن سازیم (که بر هر چیز قادریم). و جنین هایی را که بخواهیم تا مدت معینی در رحم (مادران) قرار می دهیم؛ بعد شما را به صورت طفل بیرون می آوریم ...
این به خاطر آن است که (بدانید) خداوند حق است و اوست که مردگان را زنده می کند و بر هر چیزی تواناست و این که رستاخیز آمدنی است و شکی در آن نیست ...
(قرآن کریم / سوره ی حج / آیات 5 و 6 و 7)
ولادت
در شریعت مقدس و متعالی اسلام یکی از مقدس ترین موضوعات ولادت یک انسان جدید در عالم هستی می باشد و این امر از نظر خداوند به حدی دارای اهمیت است که واسطه ی «ولادت» یعنی «مادر» را در جایگاه بسیار رفیعی قرار داده و به عبارتی «بهشت را در زیر قدم های او می گذارد». از دیدگاه اسلام یک زن آن گاه که به مقام مادری دست می یابد در اثر تحمل رنج بارداری و سختی های زایمان آن چنان از گناه پلیدی و آلودگی پاک می شود که گویی خود نیز همزمان با نوزادی که به دنیا آورده تولدی دوباره یافته است و براساس معارف دینی چنانچه زن مسلمان در طول دوران حمل از دنیا برود به دلیل وضعیت مقدسی که در آن قرار دارد (بارداری) شهید محسوب می شود. همچنین بزرگان فرموده اند که نفس کشیدن مادر باردار در نزد خدا مطابق با جهاد فی سبیل الله می باشد و به او اجرا مجاهد عطا می گردد. به راستی آیا نمی توان گفت که یک زن مسلمان در طی دوران بارداری و مرحله ی پر التهاب زایمان در نزدیک ترین حالت نسبت به خداوند قرار دارد و در تک تک این لحظات در دریای بیکران لطف و رحمت و بخشایش پروردگار غوطه می خورد ؟ بی جهت نیست که اندکی پیش از دوران ما، زمانی که مردم انس و نزدیکی بیشتری با امور معنوی داشتند بانوان با مشاهده ی مادر باردار، در حال زایمان و یا در حال شیردهی حوائج خود را مد نظر قرار داده و برای آورده شدن آن ها به آن زن التماس دعا می گفتند. در این جا لازم است به این نکته توجه نماییم که ما نیز به عنوان «مادر» در این عنایت و توجه مخصوص حق تعالی که متوجهمان گشته است وظایفی داریم که در واقع شکر نعمت محسوب شده و سبب وفور و افزایش نعمت نیز خواهد شد.
مهمترین این وظایف آن است که ما نیز بیش از گذشته حضور خداوند را در لحظه لحظه ی زندگی خود حس کرده و نه فقط در تلخی ها و دشواری ها بلکه در شادترین ساعات نیز او را حاضر و ناظر بر اعمال خود بدانیم. با او سخن بگوییم، درد دل کنیم، از او کمک بخواهیم و عاشقانه به فرامین و دستوراتش گوش جان سپرده و عمل نماییم. ما به عنوان یک «مادر» موظفیم که در هر لحظه به خاطر داشته باشیم که خدای مهربان یکی از شریف ترین مخلوقاتش و یکی از گرانبهاترین گوهرهای خزانه ی خلقت را در دامان ما به امانت گذاشته است تا او را آنچنان که خالقش می پسندد پرورش دهیم. شاید در بعضی از لحظات بار این امانت گرانقدر بر دوشمان سنگینی کند. درست در همان لحظه هاست که «او» ریسمان رحمتش را به سوی ما دراز می کند. فقط کافیست حواسمان را جمع کنیم و به ریسمان رحمت خدا بیاویزیم. آن وقت است که عطر جان بخش گل های بهشتی و لطافت گلبرگ هایش تمام لحظه های زندگی ما را سرشار از شور و نور خواهد کرد که فرموده اند : «فرزند صالح گلی است از گل های بهشت»
و اما بعد، در اسلام برنامه ی خاصی برای انجام مراسم معارفه ی نوزاد با جهان هستی وجود دارد که بخش کوچکی از آن را بیان می کنیم :
* به جهت آسان شدن زایمان و دفع خطر از مادر و جنین قرآن بخوانید. (خواندن سوره ی مریم و سوره ی نور در این مورد توصیه شده است.)
* نوزاد را پس از ولادت غسل دهید.
* در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه بگویید. (چه خوبست که این حرکت زیبا در همان لحظات اولیه ی ولادت و توسط خود مادر انجام گیرد. کار زیبا و خلاقانه ای که در سال هاست اخیر در بعضی از بیمارستان ها رواج یافته است پخش صدای اذان و اقامه در اطاق زایمان و بعد از تولد نوزاد می باشد.)
* در ساعات اولیه ی ولادت در گوش نوزاد سوره های حمد، توحید، معوذتین، آیه الکرسی و آیات آخر سوره ی حشر خوانده شود. (بهتر است این کار توسط شخصی به غیر از مادر خوانده شد چون در حالت نفاس قرائت قرآن بیش از 7 آیه برای مادر کراهت دارد.)
* نوزاد را در پارچه و لباس سفید بپوشانید و از پارچه یا لباس زرد رنگ برای نوزاد استفاده نکنند.
* پدر قبل از سوال کردن درباره ی دختر یا پسر بودن نوزاد درباره ی سلامتی او سوال نموده و بر سلامتی او شکر به جا آورد.
* اسم خوبی بر نوزاد گذاشته شود چرا که افراد در روز قیامت به اسم صدا می شوند و بهترین اسم ها اسم انبیاء و امامان (علیهم السلام) می باشد.
* اولین چیزی که مادر بعد از زایمان می خورد رطب باشد که موجب صبور شدن نوزاد می گردد. (7 عدد خورده شود.)
* ختنه کردن نوزاد پسر (در روز هفتم مستحب است.)
* عقیقه نمودن برای نوزاد که ترجیحاً در روز هفتم انجام گرفته و براساس تعالیم دینی و احادیث مسبب دفع بلا از نوزاد می گردد. (شرح آن در کتب مذهبی آمده است.)
* مادر از شیر خود نوزاد را تغذیه نماید. و …
در پایان این مبحث بشارتی نورانی از رسول اکرم (صلی ا… علیه و آله) را به عنوان چشم روشنی تولد نوزاد به شما هدیه می کنیم : پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند :
«قسمت به آن که مرا پیامبر و بشارت دهنده و ترساننده قرار داد هیچ زنی باردار نمی شود از شوهر خود مگر آن که در سایه ی رحمت الهی قرار می گیرد تا وقتی که درد زایمان ایجاد شود. همان که این درد ایجاد شد به ازاء هر دردی به او ثواب آزاد کردن یک بنده عطا می شود و چون فارغ شود از زایمان به او اجری عطا می گردد که احدی – به جز خداوند از بزرگی آن با خبر نیست … و تا زمانی که به کودک شیر می دهد ثواب روزه دار روز و احیاء کننده ی شب بر او نوشته می شود. پس وقتی که دوران شیردهی تمام شود فرشته ی صاحب کرامتی به پهلوی مادر دست زده و می گوید : «اعمال خود را از سر بگیر که تمام گناهان گذشته ات بخشیده شده است». ی
