در فاصله ی بین یک سالگی تا دو سالگی قوای ذهنی و عقلانی کودک رشد نموده و قدرت تشخیص و تصمیم گیری در او ایجاد می شود.
او در این سن نیاز دارد که مهارت تفکر و تصمیم گیری را در خود تقویت کند و به این وسیله سلول های مغز خود را به تمرین و فعالیت وادار سازد. در اثر انجام مداوم این فعالیت ذهنی، کودک شما بسیار هیجان زده و پر تحرک می شود. هر نوع ممانعت مستقیم از فعالیت، او را نسبت به زندگی و اطرافیان بدبین خواهد کرد اما به هر حال شما در شرایط خاصی مجبور می شوید، برای حفظ سلامت او و جلوگیری از خطرات و زیان های احتمالی فعالیت او را محدود سازید. از این کار خود احساس گناه نکنید. این بخشی از وظایف اصلی شماست. تنها چیزی که شما در آن شرایط نیاز دارید حفظ آرامش، خونسردی و برقراری رابطه ی دوستانه با کودکتان می باشد.
این یک واقعیت انکار ناپذیر است که در بسیاری از موارد کنترل و مراقبت کودکان در این مقطع سنی و در تمام نقاط دنیا و ملت های مختلف کاری ظریف، دقیق و توام با مشکلات فراوان می باشد. چنان چه روش صحیحی برای عبور از این مرحله نداشته باشید در حوالی دو سالگی یک کوچولوی کج خلق و لجباز در نزد خود خواهید داشت.
بین سنین 18 ماهگی تا 2 سالگی او خود را در تمام کارهایی که انجام می دهد، متخصص و صاحب نظر می داند و در نتیجه به اما و اگرهای شما هیچ توجهی نمی کند. چنان چه به زور از کار مورد علاقه ی خود باز داشته شود به شیوه ای کاملاً زیر کانه دست به حیله می زند تا خود را به مقصود برساند. تکرار این مسئله نا خود آگاه و تدریجاً او را تبدیل به موجودی دورو و حیله گر می کند و به صداقت باطنی او لطمه ای جدی وارد سازد بنابراین :
* تا حد امکان از فراهم شدن زمینه ی دست زدن کودک به فعالیت های نامناسب و خطرناک جلوگیری کنید تا مجبور به بازداری مداوم او نباشید.
* هیچ گاه در حین ارتکاب ارتکاب اشتباه به اصطلاح مچ گیری نکنید. بلکه با آرامش او را متوجه اشتباهش کنید.
* در برابر اشتباهش خشمگین نشوید، فریاد نزنید و سرزنش نکنید. به هر حال او قادر به درک دلایل خشم شما نخواهد بود.
* با خونسردی او را از شرایط خطر ساز دور کنید و اشتباه پیش آمده را حاصل یک رفتار غریزی او بدانید. بسیاری از کج خلقی ها و بدرفتاری های کودک نتیجه ی روش تربیتی نامناسب والدین می باشد.
* چنان چه کودک شما اسباب بازی یا شیی خاصی را از شما می خواهد یا در خواستی دارد که قابل اجرا نیست و با امتناع شما مواجه می شود، دست به اعتراض می زند و نارضایتی خود را به شیوه های زیر اعلام می دارد :
- فریاد میزند و جیغ می کشد.
- گریه سر می دهد و حتی به شدت ریسه می رود.
- روی زمین می غلتد و بی تابی می کند.
- پاهایش را بر زمین می کوبد.
- سرش را به این طرف و آن طرف می زند.
اسباب بازی هایش را به اطراف پرت می کند یا به زمین می کوبد و هر کار دیگری که به عقلش می رسد، انجام می دهد تا خواسته ی غیر منطقی اش – که البته او دلیل غیر منطقی بودن آن را تشخیص نمی دهد – برآورده شود.
این گونه کارها در این سن بسیار معمول است اما نکته ی مهم و قابل توجه این است که اگر شما در برابر این نوع رفتار او به زانو در آیید و تسلیم شوید، دیگر هیچ گاه قادر به کنترل مسالمت آمیز او نخواهید بود. در آینده نیز هیچ معلم و مربی قادر به اصلاح سوء رفتار او نمی باشد بنابراین :
در این شرایط تظاهر کنید که به او توجه ندارید ولی در عین حال او را غیر مستقیم زیر نظر داشته باشید.
با کودک لجبازی نکنید؛ زیر این کار مشکل را عمیق تر و جدی تر می کند.
حواس او را به چیز قابل توجه دیگری نظیر یک اسباب جالب، برنامه ی کارتونی و حتی یک صدای ناگهانی مثل صدای افتادن قابلمه در آشپزخانه یا ریختن لیوان آب بر روی کف اتاق پرت کنید.
به سرعت شرایط محیطی مشکل ساز را تغییر دهید. مثلاً شیئی را که نباید دست بزند از جلوی دید او بردارید.
از جلوی چشم او دور شوید تا تصور کند که شما او را نمی بینید. بسیاری از کودکان وقتی مطمئن شوند که رفتارشان در معرض دید والدین نیست – آنها در محیط حضور فیزیکی ندارند – دست از بد رفتاری بر می دارند.
او را برای دقایقی در اتاقش بگذارید، در را به بندید و بگویید هر وقت آرام شدی در بزن تا در باز شود.
|
|
مونا 1394/01/19 - 05:56 |
|
امروز همین طور که مواظب پسرم بودم به این فکر کردم که چه خوب میشه یه نفر را داشته باشم که حداقل روزی دو سه ساعت از پسرم مواظبت کنه تا من به کارهام با خیال راحت برسم الان پسرم 20ماهه است و فعلا با رفتن به مهد مخالفم نظر شما چیه که یه نفر رو پیدا کنم بیاد خونه کسی تا حالا این کار را کرده اصلا چنین کسی رو از کجا پیدا کنم تنهایی روز به روز بیشتر داره بهم فشار می اره ممنون میشم اگر با نظراتتون راهنمایی ام کنید
|
|
