با نزدیک شدن به پایان دومین سال زندگی کودک کم متوجه خواهید شد که او به شکل ویژه ای اجتماعی می شود. منظور از شکل ویژه این است که او علیرغم اشتیاق برای بودن در کنار همسالان و بازی کردن با آن، پس از گذشت مدت کوتاهی ناگهان همبازی خود ا هل می دهد، کتک می زند و حتی گاز می گیرد. دلیل این مسئله آن است که کودک در این مقطع سنی خاص قادر به درک اصول صحیح بازی نمی باشد. حس مالکیت بسیاری قوی دارد و هیچ شناخت ذهنی مناسبی از مفاهیم اخلاقی نظیر گذشت و سخاوت ندارد.
کودکان برای آموختن این اصل که انسان ها علیرغم حیوانات برای رسیدن به خواسته هایشان به یکدگر ضربه نمی زنند، بلکه راه های آرام تر و منطقی تری را به کار می گیرند، نیاز به تذکر و تجربه دارد.
بنابراین یکی از طبیعی ترین صحنه ها در هنگام بازی کودکان حدود 2 ساله با یکدیگر، صحنه ی زد و خورد و درگیری بین آنهاست. بسیاری از مادران – مخصوصاً آن هایی که برای اولین بار مادر شده اند – از مواجهه با چنین وضعیتی بسیار مضطرب و نگران شده و به محض مشاهده ی اذیت شدن یا کتک خوردن کودکشان توسط سایر همسالانش به طرف او دویده و از او دفاع می کند. این روش بسیار اشتباه است. زیرا :
* اعتماد به نفس کودکتان را از بین می برد.
* فرصت کسب مهارت های دفاعی و حتی گشردهای رفتاری مقابله یا مصالحه را از او می گیرد.
* او را به شدت به شما وابسته می کند.
* باعث تحریک شدن سایر کودکان بر علیه او می شود.
* او را به هم بازی هایش بی اعتماد می کند و آنان را در نظر کودکتان دشمنان خطرناکی جلوه می دهد.
* کودکتان را تبدیل به فردی ضعیف، ترسو و گوشه گیر می کند.
بنابراین هر گاه در چنین شراطی قرار گرفتید به شویه های زیر عمل کنید :
* تا زمانی که خطر جدی آسیب دیدگی کودکتان را تهدید نمی کند، وارد صحنه نشوید و به او فرصت دهید تا به وسیله ی آزمون و تجربه بهترین راه را برای حل مشکل خود پیدا کند.
نکته :
ممکن است کودکتان در اولین دفعات درگیری با هم بازی خود روش مصالحه و سازش را انتخاب کند ... نگران نشوید. این نشانه ضعف او نیست بلکه شاید علامتی از ذکاوت او باشد؛ زیرا او کوشیده است بی دردسرترین راه را برای حل مشکل پیدا کند. احتمالاً به تدریج و به مرور زمان او راه های دیگر را هم تجربه خواهد کرد.
اگر این واکنش منفعلانه، به صورت مداوم توسط کودکتان تکرار شد، می توانید به این موضوع فکر کنید که شاید او ترسو یا فاقد اعتماد به نفس کافی می باشد.
در این صورت از روش های آرام، منطقی و تدریجی برای تغییر وضعیت روحی او کمک بگیرید.
* در مرحله ی بعدی با خونسردی وارد صحنه شوید و هر دو کودک را دعوت به آرامش کنید.
* عامل اختلاف را به سبکی زیرکانه از صحنه خارج کنید و توجه کودکان را به موضوعات دیگر جلب کنید.
* در صورت موفقیت آمیز نبودن روش های فوق وارد صحنه شده، دو کودک را از هم جدا کنید و تا حد امکان از محیط تنش زا دور کنید.
* در صورت خونسردی خود را حفظ کنید ... یک مشت کوچولو که بر روی دماغ کودک شما خورده است، تجربه ای مفید برای او محسوب می شود.
نکته :
هرگز کودکتان را به خاطر نگرانی از درگیری های کودکانه برای مدت طولانی از هم بازی هایش دور نکنید و او را وادار به بازی کردن در تنهایی نکنید. تمام موارد دور کردن ضروری کودک از همسالان که ناشی از درگیری آنها می باشد موقتی و زود گذر هستند. شما باید شخصاً کودکتان را به حضور در جمع کودکان و مشارکت و بازی با آنان تشویق و ترغیب کنید.
این یک اصل و قاعده ی مهم و سرنوشت ساز است.
|
|
مامان رادین 1394/01/19 - 12:34 |
|
سلام .دوستان .پسر من دو تا از بچه های فامیل رو الگوی خودش قرار داده که هر دو شون 6،7سال از پسر من بزرگتر هستن خیلی از اونا الگو میگره مخصوصا کارا وحرفای بدشون .یکی از کارای که از صبح تا شب تکرار میکنه اینه که با کوچکترین مخالفت من برای انجام کاری میگه من باهات قهرم وکلماتی مثل به من چه وبه تو چه که من خیلی روی بکار بردنشون حساس شدم وبدم میاد وقتی بهش میگم مامان بده قهر کردن یا بگی به توچه میگه چرا فلانی میگه.متاسفانه حداقل هفته ای یک بار باهاشون معاشرت داریم ونمیدوم چکار کنم که حداقل تاثیر پذیریش کمتر بشه لطفا اگه میشه راهنماییم کنید
|
|
|
|
سحر 1394/01/22 - 07:03 |
|
دختر من خیلی با هام لج میکنه هر چند منم وقتی لج میکنه به حرفش نمیکنم ولی فکر میکنم این اخلاق داره براش عادت میشه چیکار کنم ؟این رفتار رو مخصوصا تو رفتارش با پسر عمه اش که همسن هستند بیشتر اتفاق میوفته
|
|
