پرخاشگری و بداخلاقی در کودکان نوپا
پرخاشگری در کودکان زیر 2 سال
سن دو سالگی حساسیت‌های خاص خود را دارد و کودکان در این سن با شب‌ادراری، ناخن جویدن و پرخاشگری مواجه می‌شوند.
برای اینکه پرخاشگری کودک دو ساله را به حداقل برسانیم، باید رفتاری مناسب با سن او نشان دهیم، مثلاً والدین به کودکی که تمایل به گرفتن اشیاء گرانقیمت یا خطرناک دارد، بگویند که نمی‌تواند به این شیء دست بزند، منتها باید جانشین‌سازی کرده و شیئی که خطرناک نیست را به کودک بدهند. کودک با این رفتار والدین می‌آموزد که نمی‌تواند به هر چیزی که می‌خواهد دست بزند.
حل مشکل، همیشه دشوار، اما پیشگیری و پیش‌بینی آن آسان‌تر است. برخی والدین، آسان‌گیر، برخی سخت‌گیر و برخی حد تعادل را رعایت می‌کنند. بهترین شیوه فرزندپروری آن است که برای کودک محدودیت‌هایی قائل شویم تا بر اساس آن،کودک بداند چه کاری را می‌تواند انجام دهد و چه کاری را نمی‌تواند انجام دهد.
بهتر است والدین توجه خود را معطوف به شیء یا موضوعی دیگر کنند و نسبت به جیغ زدن کودک یک ساله بی‌توجه باشند. کودک باید یاد بگیرد که نمی‌تواند هر چیزی را به دست بیاورد. همچنین باید به زبان کودک با او صحبت کرد و برای قانع کردن او از روش‌هایی که توانایی درک آنها را دارد استفاده کرد.
نه گفتن نه تنها در کودکی، بلکه در بزرگسالی موجب لجبازی می‌شود، بهتر است به جای نه گفتن مستقیم به کودک، راهکار ارائه دهیم.
یکی از روش‌هایی که می‌توان با آن کودک را متقاعد کرد، مشارکت او در فعالیت‌هایی است که برای سن او مجاز است، مثلاً می‌توان از کودک درباره وعده اصلی غذا یا میان‌وعده اظهارنظر خواست و اگر غذایی را که خود او انتخاب کرده است باب میلش نیست، باید به او بگوییم که این انتخاب خود او بوده است و گزینه دیگری وجود ندارد. این رفتار والدین موجب می‌شود تا کودک بداند که باید نسبت به انتخاب و تصمیم‌گیری‌اش دقت کند و مسئولیت رفتارهای خود را بپذیرد.
اگر والدین بدانند با چه زبان و شیوه‌ای باید با کودک خود رفتار کنند، کودک به جیغ و داد و گریه روی نمی‌آورد و تعامل و ارتباط مناسبی با والدین و محیط خود برقرار می‌کند.
