معمولا تا یک سالگی کودک باید کاملا در دسترس مادر باشد. مادر باید صدای او را بشنود و به راحتی متوجه تقلا و احساس نیاز او شود .از یک سالگی به بعد این تغییر ، به روحیه کودک بستگی دارد . همه کودکان به راحتی قبول نمی کنند که اتاق مادر را ترک کنند یا از او دور شوند .
از قالبهای سنتی و قالبهای غربی که گاهی با فرهنگمان همخوانی ندارد باید جدا پرهیز کنیم. باید ببینیم فرزندمان چه شخصیتی دارد. آیا می پذیرد یا می ترسد و گریه می کند و وحشت زده می شود؟
اگر چنین است مادر باید در اتاق کودک بخوابد
اینها مواردی نیست که از نظر سنی زمان مشخصی داشته باشد، یعنی بگویم حتما راس دوسالگی باید کودک را در اتاق جداگانه بخوابانیم. باید در این باره باید انعطاف داشت!
برخی از کودکان با بالاتر رفتن سنشان توانسته اند از مادر جدا شوند
وحتی در بعضی از فرهنگها ، بچه ها در هفت سالگی توانسته اند اتاق جداگانه را بپذیرند.
باید از افراط و تفریط بپرهیزیم،
یعنی نه از بدو تولد فرزند را از مادر جدا کنیم و نه اجازه دهیم تا هفت سالگی در کنار مادر بخوابد.
درفرهنگ ما معمولا بچه ها در سه سالگی این جابه جایی را بهتر می پذیرند ولی استثناء هم وجود دارد. یعنی همان طور که بزرگسالان با هم تفاوت دارند، کودکان نیز با هم متفاوتند و رفتارشان با یکدیگر فرق دارد.
برخی از بچه ها خیلی دیرتر این جابه جایی را می پذیرند. در مورد این کودکان به والدین توصیه می شود که اگر فرزندتان حاضر نیست جدا از شما بخوابد، بهتراست شما در اتاق اوبخوابید و نگذارید که اودر اتاق شما بخوابد و عادت کند و جدا کردن او از خودتان به یک مشکل تبدیل شود. کاملا آزادانه در اتاق او بخوابید، برایش داستان بگویید و نوازشش کنید، زیرا کودکان از سنین پایین به همدم نیاز دارند.
برای کودکان پیش از سن دبستان،
قبل ازآنکه به خواب بروند، در اتاق خودشان داستان می گوییم و نوازششان می کنیم و بعد به اتاق خودمان می رویم. در این حالت بچه ها اصرار زیادی دارند که حتما باید فردا شب هم پیش من باشید و تا صبح بمانید. در این صورت نباید اصرارکنیم که حتما باید جدا باشیم. به او بگویید که یکی دوبار دیگر هم می آیم ودر اتاقت می خوابم.
دکتر سیما فرودوسی(روانشناس)
