سخنرانی های طولانی در مورد اینکه چرا کودک به روشی مخرب رفتار می کند کمتر به جایی رسیده است. به جای آن در مورد اینکه چه اتفاقی دارد می افتد صحبت کنید. سپس برنامه ای معین برای فرزندتان مطرح کنید که هم شامل جبران اهداف کوتاه مدت است و هم مسائل مربوط به مدرسه را در بر می گیرد.
موقعیت را نادیده می گیرند.
فرزندشان را به صراحت و علنی سرزنش می کنند که کودک را ناراحت و مسئله را وخیم تر می کند.
بر قوانینی تاکید دارند که بسیار محدود، متعدد یا نامعقول هستند.
به طور دائم به فرزندشان یادآوری می کنند که هرگز رفتار او را از یاد نمی برند.
باور دارند که نمی توانند برای تغییر رفتار مخرب کاری کنند.
خونسردی خود را از دست می دهند و ناراحتی و عصبانیت خود را در جمع نشان می دهند.
وقتی با فرزندتان صحبت می کنید سعی کنید به موضوع اصلی بپردازید. به جای احساس ناراحتی یا عصبانیت، برای صحبت در مورد موضوع صریح باشید و در مورد این واقعیت صحبت کنید که انتقام کار صحیحی نیست. به خاطر داشته باشید که او به گونه ای احساس ناکامی یا بی لیاقتی می کند. پی ببرید که چه چیز در کانون احساساتش نهفته است.
هرگز اقدامات تخریب کننده را نادیده نگیرید. فرزندتان باید بداند که نگرانی شما صادقانه است. تاکید کنید که همیشه افراد مربوط را از اقدامات تخریبی فرزندتان مطلع می کنید، این رفتار به فرزندتان عواقب اقداماتش را می آموزد. در عین حال هرگز به طور آشکار فرزندتان را سرزنش نکنید، مگر اینکه مدرک یا شاهدی انکار ناپذیر داشته باشید. اگر فرزند شما تنها مظنون است موقعیت را بدون هیچ گونه سرزنشی مطرح کنید. به طور خصوصی با فرزندتان در مورد نگرانی تان از مسئله ای که پیش آمده گفت و گو کنید. بسیار با ملایمت، به آرامی، نگران و جدی رفتار کنید. شیوه خشن فقط کارهای فوری و بلند مدت شما را دشوارتر می کند.
علت های جایگزین احتمالی برای رفتار او در نظر بگیرید. ممکن است فرزند شما فقط توجه طلب باشد.
بی طرفانه به رفتار تخریبی واکنش نشان دهید و هرگز از آن دلخور نشوید.
از دیدگاه هر دو نگاه کنید. همیشه اجازه دهید فرزندتان بگوید که مشکلش چیست.
نیاز را پیدا کرده و آن را تامین کنید. کودک مخرب به دلیلی خرابکاری می کند.
به فرزندتان اجازه دهید تا آنچه را خراب شده است تعمیر کند. این هماهنگی رفتاری بسیار مناسب است.
به فرزندتان قوه تشخیص و تفکر یا راه حلی مثبت ارائه دهید. از هر چیزی که باید در مورد موقعیت بگویید، نگذرید. تا حدی او را تشویق کنید که بگوید چه باید انجام شود و بخشی از راه حل باشد.
ترتیبی بدهید که فرزندتان رابطه ای با حسن نیت را با بزرگسالی غیر از شما تجربه کند. فرزندتان باید کسی را داشته باشد و نباید بعد از چنین اتفاقاتی توسط همه بزرگ ترهای با اهمیت زندگی اش طرد شود.
سعی کنید با صحبت در مورد چیزهای خوب و مثبت احساسات بهتر را تشویق کنید.
همیشه به فرزندتان تاکید کنید که رفتار مخرب او تعیین می کند که چه اقدامی لازم است. نگویید «من قصد دارم تو را تنبیه کنم» به جای آن بگویید «رفتار تو به ما می گوید که چه کار باید بکنیم» این شیوه مرکز توجه را رفتار او، نه شما به عنوان والدین قرار می دهد.
اگر هیچ کدام از راه حل ها جواب نداد می توانید از یک مشاور حرفه ای کمک بخواهید.
