از آنجا که کودک به هنگام صبح عجله دارد، بدین خاطر می‌توان انتظار داشت که وی کتاب‌های درسی، عینک، ظرف غذا یا پول ناهار خود را فراموش کند. بهترین کار در این‌جور مواقع این است که اشیای فراموش شده را بدون موعظه کردن درباره فراموش‌کاری و عدم مسئولیتش به او بدهیم.
اگر به کودک بگوییم:
"عینکت اینجاست" به او بیشتر کمک کرده‌ایم تا این‌که بگوییم :
"می‌خواهم زنده بمانم و آن روزی را ببینم که تو یادت بماند عینکت را بزنی."
اگر به کودک بگوییم :
"ظرف غذایت اینجاست" بهتر است تا این‌که بگوییم :
"از بس که حواس پرتی داری، اگر آن سرت به گردنت بند نبود آن را هم فراموش می‌کردی." اگر به کودک بگوییم : "پول ناهارت اینجاست" او بیشتر قدردانی خواهد کرد تا این‌که این سوال نیشدار را از او بکنیم: " ببینم، می‌خواهی با چه چیزی ناهارت را بخری؟"
نباید موقع مدرسه رفتن کودک فهرستی از هشدار و تذکر به او داد.
اگر به کودک بگوییم:
"روز خوشی داشته باشی" بهتر از این هشدار معمول است که :
"خودت را به درد سر نینداز." اگر به کودک بگوییم : "سر ساعت دو بعد از ظهر تو را خواهم دید" برای او آموزنده‌تر خواهد بود تا این‌که بگوییم : "مدرسه که تعطیل شد، نری تو خیابان ول بگردی‌ها."
