مشکلات رفتاری، ارتباط و راه کارهای دیداری، رابطه تنگاتنگی با یکدیگر دارند از آنجایی که فروپاشی ارتباطی بخشی از مشکلات رفتاری بسیار می باشد، بهبود ارتباط هدف مهمی تلقی می شود. ما برای برقراری ارتباط بهتر با کودک اتیسم به چند نکته باید توجه داشته باشیم:
۱- خود را هم سطح کودک قرار دهیم:
بنشینید، خم شوید و زانو بزنید و یا هر کاری که برای هم سطح شدن صورت شما با سطح چشمی کودک نیاز است انجام دهید.
۲- از اشارات و زبان بدنی به میزان زیادی بهره بگیرید:
باید توجه داشت که ارتباط فقط گفتار نیست، دست و صورت و بدن ابزار ارتباطی مهمی تلقی می شوند. استفاده از اشارات بدنی حین ارتباط با کودک به درک بهتر و جلب توجه آن کمک می کند. اما باید توجه داشت این اشارات باید به صورت آرام و مشخص باشد، مثلاٌ :
هنگامی که سر خود را به نشانه «بله» یا «خیر» بالا می آورید، باید مدت آن را بیشتر و بصورت آرام انجانم دهید.
به شیء مورد گفتگو اشاره کنید.
شادی و غمگینی و تعجب و دیگر احساسات خود را در چهره خود نشان دهید.
انگشت خود را روی لب ها به نشانه سکوت قرار دهید.
برای نشان دادن گرسنگی دست خود را روی شکمتان بگذارید.
۳- به آرامی و شفاف صحبت کنید:
کودک مبتلا به اتیسم اغلب پردازش زبانی آهسته تری نسبت به کودکان عادی دارند و اگر با آن ها سریع صحبت کنیم از جانب آن ها شبیه دور تند صدا در ضبط صوت است. پس باید آرام و واضح صحبت کنیم و از کلام های اضافی خودداری کنیم.
۴- در تعاملات با کودک اتیسم باید «زمان انتظار» را بیشتر کنیم:
پس از طرح سوال یا هنگامی که دستورالعمل می دهید اندکی صبر کنید تا زمان لازم برای پردازش در اختیار کودک قرار گیرد. پس از طرح سوال مشتاقانه منتظر بمانید بدان معنا که به کودک نگاه کنید و بدنبال پاسخ او باشید گویی که منتظر هستید.
