برای درمان وابستگی به اینترنت، هرگز استراتژی ممانعت از ورود فرد بیمار به اینترنت تجویز نمی‌شود. معمولاً استراتژی هایی که پزشکان در این مورد پیشنهاد می‌دهند بر مدیریت زمان روزانه و استفاده از برنامه های جایگزین تأکید دارد. باید فرد را توانمند کرد زیرا فرد توانمند با عزت نفس بالا اینترنت را در کنترل خود می‌گیرد و نه اینترنت وی را
۱. تمرین در مقابل؛ مدیریت زمان یکی از فاکتورهای مهم در وابستگی اینترنتی است زیرا بیشترین ضربه را فرد از این نوع وابستگی، از زمانی که از دست رفته است می‌خورد و نه از آسیب جسمانی. اولین سؤال پزشک نیز باید این باشد که فرد در طول روز و هفته چقدر در اینترنت است، چه ساعت‌هایی در روز و در کجا معمولاً به اینترنت دسترسی پیدا می‌کند. این سؤال‌ها برای برنامه‌ریزی طرح درمانی برای طرح‌ریزی یک الگوی زمانی جدید زندگی مناسب هستند. به عنوان مثال از بیمار بخواهیم به جای بررسی روزانهٔ پست‌های الکترونیک، در صبح، دوش بگیرد و یا به بیمار بگویند تا استفاده از اینترنت را تا بعد از شام به تعویق بیاندازد. اگر بیمار حاضر به ترک رفتار نیست از او بخواهیم حداقل هر نیم ساعت از اینترنت خارج گردد و یا مکان استفاده از اینترنت را تغییر دهد.
۲. پرهیز بیشترین وابستگی به اتاقهای چت، بازیهای آنلاین و گروه‌های اینترنتی است. در روش دیگر باید از افراد خواسته شود ۵ مزیتی که از استفادهٔ روزانه از اینترنت را به دست می‌آورند همراه با ۵ تا از معایب آن بنویسند تا ببینند کدام یک از آن‌ها دارای چربش بیشتری بر دیگری دارد. یکی از دلایل وابستگی اینترنتی عدم حمایت از جانب گروه‌های دوستی و ضعف در روابط گستردهٔ اجتماعی است که این امر باعث آن می‌شود تا فرد به دنبال این‌گونه از ارتباطات در اینترنت برود.
وابستگی به اینترنت ناشی از عزت نفس پایین فرد کاربر و مشکلات در برقراری ارتباط و زندگی در جهان واقعی است و هرچه قدر این مشکلات در جامعه بیشتر باشد میزان وابستگی به اینترنت نیز افزایش می‌یابد و مشکل زمانی حاد می‌شود که وابستگی به اینترنت این مشکلات را افزایش می‌دهد. باید توجه داشت که کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نیست و مسئولین امر باید به طور کار‌شناسی در پی پیشگیری و به حداقل رساندن این مشکل در جامعه باشند تا سلامت جامعهٔ ما دست‌خوش آسیب‌های ناشی از استفادهٔ بی‌رویه از اینترنت نشود.
