آموزش ارزش های اخلاقی به کودکان
آموزش ارزش های اخلاقی به کودکان، از مسائلی که همواره از سوی اولیای دین وامامان معصوم مورد تاکید بسیار قرار گرفته بحث تربیت فرزندان از سوی والدین است. به گفته معصومین یکی از حقوقی که بچه ها بر گردن والدین دارند علاوه بر انتخاب نام نیک، زمینه سازی برای تربیت مناسب فرزندان می باشد. از این رو کارشناسان مسائل خانواده و تربیتی، بحث آموزش ارزش های اخلاقی به فرزندان و آشنا کردن آنها با مباحث تربیتی و ارزشی را مهمترین وظیفه والدین وحتی بالاتر از تامین خوراک و پوشاک آنان می دانند.
در دوران نوزادی فرزند، والدین تنها کسانی هستند که در کنار کودک قرار دارند و کودک ازهر رفتار والدین نکته ای می آموزد، از نوازش کردن محبت می آموزد و از توجه والدین، درک کردن وتعامل با جهان پیرامون را یاد می گیرد.
کودک وقتی به یک سالگی می رسد یاد می گیرد که والدین و اطرافیان احساس و نیازهایی دارند. او حالا آماده است که بیاموزد نیازهای او با دیگران فرق دارد و این همان الفبای زندگی و اخلاقیات است.
کارشناسان امور تربیتی معتقدند: فرد باید قلبابه مواردی متقاعد شود تا تمایلات درونی نسبت به آن پیدا کند. به بیان دیگر عادت به انجام کارهای صحیح پیدا کند چه اینکه کسی او را در حال انجام آنها ببیند یا نبیند. به تدریج این فرد به انسانی تبدیل خواهد شد که با اختیار خود راستگویی را انتخاب می کند حتی اگربه ضررش باشد یا به خاطر آن تنبیه شود. انسانی که علاوه بر نیازهای خود به احتیاجات دیگران نیز توجه دارد. بدین ترتیب او یاد می گیرد که در کنار دیگران زندگی کند و زندگی اجتماعی را به خوبی پیش ببرد. والدین می توانند با ارتباط دادن ارزش ها با مفاهیم معنوی این اراده را در وی تقویت نمایند اما اگر مفاهیمی که مطرح می کنند در رفتار و اعمال روزمره قابل لمس نباشد تبدیل به پند و موعظه شده و تاثیری نخواهد داشت. از این رو شیوه رفتار و گفتار والدین در شیوه زندگی فرزندان اهمیت بسیاری دارد.
کودک نیاز دارد بداند آن قدر خوب و با ارزش است که والدین او را دوست بدارد حتی اگر غذایش را روی زمین بریزد و یا با آزار و اذیت هایش همه را معذب کند.نخستین گام برای احترام به دیگران ارزش قائل بودن برای خود است. وقتی او می پذیرد که مهم است درک می کند که اعمال و رفتارش به دیگران تاثیر دارد. در غیر این صورت او می پندارد وقتی خودش با ارزش نیست پس رفتار خوب یا بدش نیز تاثیر ندارد و مهم نیست. بدین ترتیب مسئولیت رفتارش را نیز نمی پذیرد.
در مورد کودک رفتارهای اشتباه در برخی شرایط امری عادی است اما با قرار دادن برخی محدودیت ها یاد می گیرند که رفتار خود را کنترل کنند. البته نیاز به تنبیه شدید در هنگام گذشتن از مرزهای مشخص شده وجود ندارد اما باید قوانین روشنی وجود داشته باشد که عمل نکردن به آن عواقبی را در پی داشته باشد. برای مثال محرومیت از تماشای تلویزیون یا نرفتن به پارک و زمین بازی می تواند عواقب این قانون شکنی محسوب شود.
