بهترین زمان برای این امر، دوران نو نهالی است؛ چرا که فطرت خداجویی نو نهالان دست نخورده است و این، کار مربی را بسیار ساده می کند. حضرت علی (ع) خطاب به فرزند بزرگوارش می فرماید :
و اجمعت علیه من ادبک ... و انت مقبل العمر ... ذونیه سلیمه و نفس صافیه.
و بر ادب آموختن تو همت گماشتم ...؛ در حالی که کودک ... و دارای نیتی سلم و نفسی پاک بودی.
در جای دیگری می فرماید :
فبادرتک بالادب قبل ان یقسو قلبک و یشتغل لبک.
من به تربیت تو پرداختم پیش از آن که دلت سخت، و فکرت مشغول شود.
قلب کودک، چونان زمین خالی است که هر بذری را در آن بریزید، رشد خواهد کرد :
قلب الحدث کالا رض الخالیه ما القی فیها من شی قبلته.
مطلبی که در کودکی به انسان آموخته می شود، گویا بر روی سنگ حک می شود و تا پایان عمر در ذهن او خواهد ماند. معروف است که می گویند :
العلم فی الصغر کالنقش فی الحجر.
آموختن در کودکی، به سان نقش بر روی سنگ است.
نخستین آموزش ها پس از تولد آغاز می شود. اذان و اقامه در گوش راست و چپ نوزاد، نخستین آموزه های دینی (توحید، نبوت، امامت و ...) را به کودک القا می کند؛ البته این آموزش مستقیم نیست؛ اما در ضمیر نا خود آگاه او تأثیر خواهد داشت.
روزی، خانمی فرانسوی، تحت عمل جراحی قرار داشت. زمانی که تیغ جراح به عصبی از اعصاب مغز او رسید، در حالت بی هوشی مطلق، شروع به خواندن سرودی آلمانی کرد. گروه جراحی شگفت زده شدند و شگفتی آنان زمانی فزونی یافت که پس از عمل جراحی فهمیدند آن خانم اصلاً زبان آلمانی را فرا نگرفته است. پس از پژوهش هایی در این زمینه، روشن شد که وقتی نوزادی بوده است، سربازان آلمانی به فرانسه حمله کرده و وارد محل سکونت آن نوزاد شده و در آن هنگام، سرود می خوانده اند و آن سرود در ضمیر ناخود آگاه وی نقش بسته است.
آموزش مستقیم ارزش های دینی را از 2 سالگی آغاز می کنیم؛ زیرا حس مذهبی در کودک از این سن آغاز می شود. در ابتدا و به مرور، صلوات بر محمد و آل محمد، لا اله الا الله، حب نبی (ص)ف حب اهل بیت (ع)، تلاوت قرآن و خوبی و بدی، وضو، نماز، محروم و نامحروم و ... را به کودک می آموزیم.
