بسیاری از پدران و مادران هنگامی که می بینند فرزندشان درباره خدا، قیامت، نبوت و امامت پرسش هایی مطرح می کند، سخت نگران ایمان فرزند خود می شوند و مضطرب و نگران می‌شوند و به گمان برای حفظ ایمان فرزند خود با برخوردی تند وی را به ایمان دعوت می‌کنند.
باید توجه داشت که طرح این گونه پرسش ها از سوی بچه ها، گام هایی است که آنان به سوی ایمانی کامل تر و یقینی استوارتر بر می دارند. این پرسش ها نشانة کمال جویی فرزند شما و خداخواهی اوست. اگر او سوال خود را با شما در میان می گذارد برای آن است که برای رسیدن به ایمانی بهتر یاریش دهید؛ اما اگر شما مضطرب شوید، این اضطراب به وی نیز انتقال می یابد و احتمال دارد که برای همیشه، او را از طرح سوال هایی از این دسا منصرف کند. در نتیجة چنین وضعیتی، سوال های خود را در دل پنهان خواهد کرد و خدای ناکرده، یک باره به نتایج غلطی خواهد رسید.
ضمن آنکه اضطراب و سراسیمگی باعث خواهد شد که شما با جواب های پی در پی و پاسخ‌های به هم ریخته و دسته بندی نشده، ذهن فرزندتان را آشفته کنید، هرگز نیز او را به پاسخ درست نخواهید رساند. در حدیثی از امیر مومنان (ع) می خوانیم : «اذا ازدحم الجواب، خفی الصواب؛ هنگامی که پاسخ ها زیاد و در هم شوند، حق مخفی می ماند.»
همان گونه که خدای حکیم هدایتگر، بذر ایمان را در دل شما کاشت و آن را به نهالی تنومند تبدیل کرد، فرزند شما را نیز ان شاء الله به ایمانی پار برجا و استوار خواهد رساند.
همان گونه که از امام علی (ع) شنیدید، پاسخ های زیاد و به هم ریخته، حق را از چشمان ما پنهان می سازد. به ظرفیت ذهنی فرزندتان به طور کامل توجه کنید و پاسخی کوتاه و در عین حال، دسته بندی شده و منظم ارائه دهید. در تاریخ آمده است که وقتی پیامبر (ص) شمرده شمرده سخن می گفت، طوری که اگر کسی می خواست می توانست به راحتی سخن آن حضرت را به خاطر بسپارد. چه خوب است که ما نیز از این شیوة پیامبر (ص) پیروی کنیم و پاسخ صحیح خود را در قالب جملاتی متین و شمرده ارائه دهیم.
برداشتی از سخنان استاد حیدری ابهری
