پدر، مادر، معلم و مربی – مانند دیگر انسان ها – همیشه از نشاط روحی و آمادگی لازم برای گفت و گوها ثمربخش برخوردار نیستند. شاید زمانی که آنان با پرسشی روبه رو می‌شوند، دچار سر درد بوده و یا به خاطر یک مشکل کاری، حوصلة گفت و گوی موثر با پرسشگر را نداشته باشند. در این وضعیت بهتر است به جای طرح پاسخ های نپخته و شتابزده، محترمانه و دوستانه از پرسشگر بخواهند که در زمان دیگری سوالش را مطرح کند. حتی اگر بعداً او هم فراموش کرد سوالش را بپرسد، آنان پیش قدم شوند و از وی بخواهند که سوال خود را مطرح نماید.
امیرمومنان علی (ع)، حتی فردی را که کفشش تنگ است و به همین دلیل آزرده خاطر است، از داشتن فکر و نظر درست محروم می داند.
اگر تنگ بودن کفش، آدمی را از ارائه نظر درست محروم می سازد، تکلیف پاسخ هایی که در زمان سر درد و بی حوصلگی و ناراحتی ارائه می گردد روشن است.
برداشتی از سخنان استاد حیدری ابهری
