دست، یکی از مهم ترین اعضای بدن ماست. ما با دست خود، کارهای زیادی انجام می دهیم. ما با دست، سرمان را می شوییم، مداد را به حرکت در می آوریم و می نویسیم، فرمان دوچرخه را می گیریم، لقمه را در دهان می گذاریم، وسایل خانه را جابه جا می کنیم و گاهی هم لباسمان را اتو می زنیم.
یکی از اصلی ترین کارهایی که ما با دست انجام می دهیم، حرکت دادن و بلند کردن چیزهای بزرگ و سنگین است. به کمک دست است که می توانیم میز و بخاری و یخچال را بلند کنیم و هر چه دست ما قدرتمندتر باشد، وسایل سنگین تری را می توانیم از روی زمین برداریم.
حتماً وزنه بردارها را دیده ای که چگونه وزنه های سنگین را از زمین بلند می کنند و بالای سرشان می برند. این ها، دست های قوی و نیرومندی دارند. از دیدن دست های این ورزشکاران می توانی بفهمی که آنان خیلی قدرتمند هستند. دست هر انسانی نشانة قدرت اوست.
برای همین است که گاهی کلمة «دست» به معنی «قدرت» به کار می رود؛ مثلاً وقتی می‌گویند : «این کار از دست او بر نمی آید.» یعنی او قدرت انجام این کار را ندارد. یا اگر می‌گویند : «دست خدا با جماعت است.» یعنی قدرت و یاری خدا در کنار آدم های متحد است. یا اگر گفته اند که : «دست، بالای دست بسیار است.» یعنی از هر آدم قوی و قدرتمندی، آدم های قوی تر و قدرتمندی وجود دارند.
در مورد سوال تو هم همین طور است. اگر می گویند : «انسان به دست خدا آفریده شده است.» یعنی آفرینش انسان، به خواست خدا و قدرت او بوده است.
در این جمله نمی خواهیم بگوییم خدا مثل نجاری است که اره به دست می گیرد و پس از بریدن چوب ها، با دست خود میخ می کوبد و تکه های چوب را به هم می چسباند و یک میز می سازد؛ در نتیجه خدا هم با دست خود انسان را آفریده است. نه چنین فکری دربارة خدا درست نیست. خدا در کارهایش به دست و بازو نیازی ندارد.
در قرآن هم آیه های زیادی وجود دارد که در آن ها، منظور از دست خدا، قدرت او یا یاری و کمک و رحمت اوست؛ مثلاً در آیة 26 سورة آل عمران آمده است : « (خدایا) همة خوبی ها و خیرها به دست توست.» یعنی همة خوبی ها، در اختیار خدا قرار دارد. یا اگر در آیة 75 سورة «ص» آمده است که : «من انسان را با دستانم آفریدم.» منظور از دست، قدرت خداست. امام رضا (ع) دربارة همین آیه فرموده است : «با دستانم، یعنی با قدرت و نیرویم.»
برداشتی از سخنان استاد حیدری ابهری
