ما که خدا را نمی بینیم، از کجا بدانیم که او وجود دارد ؟

فرزند باهوشم !

برای رسیدن به جواب این سؤال، باید در پرسش هایی که الان از تو می پرسم، خوب دقت کنی.

عزیز من ! بگو ببینم آیا تو اکسیژنی را که هر لحظه تنفس می کنی، می بینی ؟ آیا تو امواج تلویزیونی را که موقع پخش کارتون، از راه هوا به آنتن و از آنتن به تلویزیون می رسند، می‌بینی ؟

حتماً زیاد شنیده ای که می گویند فلانی بچة عاقلی است. آیا عقل آدم های عاقل را می توان در دست گرفت و نگاه کرد ؟

من الان به تو گفتم : «فرزند باهوشم» آیا هوش تو را می شود با چشم‌ دید ؟

ما هیچ کدام از این چیزها را نمی بینیم؛ ولی می دانیم که وجود دارند. اکسیژن و امواج تلویزیونی و عقل و هوش در جهان هستند، ولی ما آن ها را نمی بینیم؛ پس اگر ما چیزی را ندیدیم، نمی توانیم بگوییم که وجود ندارد. ما خدا را هم نمی بینیم، ولی دلیل نمی شود که بگوییم او نیست.

شاید بگویی گرچه ما اکسیژن و امواج تلویزیونی و عقل و هوش را نمی بینیم، ولی آثار این‌ها را می توانیم ببینیم. ما از دیدن تنفس خودمان می فهمیم که اکسیژنی هست. از دیدن فیلم‌ها و کارتون ها می فهمیم که امواج تلویزیونی وجود دارند و از دیدن رفتار آدم ها هم می‌فهمیم که کدامشان عقل و هوش دارند و کدامشان ندارند.

عزیزم ! این حرف هم درست است؛ ولی خدا نیز آثاری دارد که با دیدن آن ها می فهمیم که او وجود دارد. آیا دیدن کوه های به این بزرگی، حیوانات به این زیبایی، جنگل های به این خوشرنگی، ستاره های به این درخشندگی و ماه به این تابندگی، نمی تواند خدا را برای ما ثابت کند ؟ آیا نظم دقیق روزها و ماه ها و فصل ها و سال ها، نشانة وجود خدا نیست ؟ آیا دیدن پرواز پرندگان و رویش گیاهان و میوه دادن درختان، وجود خدای قوی و دانا و مهربان را ثابت نمی کند ؟ آثار وجود خدا، همة دنیا را پر کرده است.

قرآن کریم دربارة دیدن خدا می گوید : «چشم ها نمی توانند او را ببینند.»

فرزندم‌ ! چشم ما فقط جسم ها را می بیند. خدا جسم نیست تا چشم ما او را ببیند. خدا، سنگ و سیب و درخت و دانه و کوه و کبوتر و ستاره و سبزه و آب و آفتاب نیست که ما او را ببینیم. او وجود دارد؛ گرچه ما او را با چشم نبینیم. خیلی چیزها در جهان وجود دارند که ما نمی توانیم آن ها را ببینیم. وارد یک گل فروشی که بشوی، انواع بوی خوش به مشامت می‌رسد؛ ولی هیچ کدام را نمی بینی. ما نیز خدا را نمی بینیم، ولی می دانیم که او هست.

همین که در عمق دلت می توانی خدا را حس کنی و با او دوستانه حرف بزنی، معلوم می‌شود که او هست. خدا را در قلب پاکت می توانی پیدا کنی. برای یافتن خدا نمی خواهد چشمت را باز کنی و این طرف به دنبال او بگردی. نه، نیازی به این کار نیست. یک لحظه چشمت را ببند و او را از ته دل صدا بزن. خیلی زود می فهمی که او وجود دارد و همیشه و همه جا در کنار توست. 

برداشتی از سخنان استاد  حیدری ابهری