خود خدای مهربان در قرآن، ما را به دعا تشویق کرده و فرموده است : «زمانی که بندگان من دربارة من می پرسند، بگو که من نزدیکم و به دعای دعا کننده وقتی که مرا صدا می زند جواب می دهم.»
اگر خدا نمی خواست به ما کمک کند، به ما نمی گفت که دعا کنیم؛ اما آیا تا به حال فکر کرده ای که اگر همة دعاهای ما انسان ها بر آورده می شد، چه اتفاقی می افتاد ؟
یک کشاورز دعا می کند که باران ببارد؛ اما یک مسافر دعا می کند که باران نبارد.
فروشنده ای دعا می کند که گرانی بشود و او بیش تر سود کند؛ اما دیگران دعا می کنند که جنس ها ارزان شوند.
شخصی که از دنیا خسته شده است دعا می کند که زودتر بمیرد؛ اما برادر و خواهر و پدر و مادرش که او را دوست دارند، دعا می کنند که او زنده بماند.
پس می بینی که اگر قرار بود خدا همة دعاهای ما را گوش کند، نظم دنیا به هم می ریخت. به علاوه خیلی از دعاهایی که ما می کنیم، به خیر و صلاحمان نیست. خدا این طور دعاها را هم انجام نمی دهد. او ما را دوست دارد و چون می داند که – بعضی وقت ها – در خواست ما به نفع ما نیست، آن را عمل نمی کند.
خیلی از آدم ها دعا می کنند که به پول و ثروت برسند؛ اما خدا می داند که اگر همة آن ها پول دار شوند، پولشان را در راه بد خرج می کنند.
بچه های زیادی دعا می کنند که دهها شیرینی به دستشان برسد؛ اما خدا می داند که شیرینی زیاد، آن ها را بیمار می کند و باعث می شود دندان آن ها خراب شود.
در قرآن آمده که : «چه بسیار چیزهایی که شما دوست دارید ولی برای شما بد است.»
پس خدای مهربان، گاهی به خاطر خود ما، دعایمان را گوش نمی کند؛ چون او ما را دوست دارد.
من خودم بارها تجربه کرده ام که چیزی را از خدا خواسته ام، ولی بعدها فهمیده ام که به نفع من نبوده است.
از این گذشته، خیلی وقت ها، خدا دعای ما را مدتی بعد برآورده می کند. ما آدم ها خیلی عجله می کنیم. اگر کمی صبر داشته باشیم، خدا دعای ما را هم برآورده می کند.
گاهی هم خدا بهتر از آنچه که از او خواسته ایم، به ما می دهد؛ مثلاً ما دعا می کنیم که یک کتاب کوچک به ما بدهد، اما او کمی دیرتر، چندین کتاب با ارزش به ما هدیه می دهد. ما چون عجله داریم، فکر می کنیم خدا به ما توجه ندارد؛ اما این طور نیست.
دعا، گفت و گوی دوستانة ما با خداست. این از مهربانی خداست که اجازه داده است تا هر وقت و هر جا که خواستیم، بتوانیم با او حرف بزنیم. این از لطف و رحمت اوست که می‌توانیم خیلی راحت از او درخواست کنیم.
حتی اگر خدا خواستة تو را انجام ندهد و دعایت را اجابت نکند، باز تو را دست خالی بر نمی‌گرداند. خدا به خاطر آن که تو با او حرف زده ای، حتماً در بهشت به تو پاداش خواهد داد.
پس ما هیچ وقت از دعا کردن ضرر نمی کنیم؛ یا به خواستة خود می رسیم یا خدا بهتر از آن را به ما می دهد و یا به خاطر دعا کردن برایمان ثواب و پاداش در نظر می گیرد. گذشته از این ها، گفت و گو با خدا باعث آرامش ما می گردد، دل ما را روشن می سازد وشادی و امید را وارد زندگی ما می کند.
برداشتی از سخنان استاد حیدری ابهری
