در بخش قبل، استاد تراشیون به یک سری از آسیب هایی که تک فرزندی بر روی فرزندانمان می گذارند اشاره کردند. در ادامه به سایر آسیب ها می پردازیم.
6- پرخاشگری:
پرخاشگری به چند دلیل اتفاق می افتد:
الف- تک بودن و بیکاری : بیکاری؛ زمینه پرخاشگری را فراهم می کند.
ب- توقع بالای فرزند: چون فرزند، کانون محبت والدین است.
ج- لوس شدن بدلیل مرکز توجه قرار گرفتن فرزند.
البته ممکن است در خانواده هایی که فرزندان بیشتری دارند هم لجبازی و پرخاشگری وجود داشته باشد، ولی احتمالش کمتر و درمانش آسانتراست.
7- عدم رشد اخلاقی:
اگر تک فرزند پسر باشد چون بیشتر در کنار مادر است، بیشتر، رفتار های دخترانه پیدا می کند و دخترانه تربیت می شود. طبق روایت امیرالمومنین (علیه السلام) انسان ها بر مرام و منش همنشین خود هستند. به همین دلیل به والدین گفته می شود برای فرزندان همبازی و همنشین بیاورید.
8- پرعیب شدن تک فرزند:
گاهی اوقات این کم فرزندی و یکنواختی در زندگی مشکلاتی را برای خود فرزند بوجود می آورد و آنها را پرعیب می کند. این عیبها عبارتند از:
9- جاه طلبی:
تک فرزند ها چون همیشه تک و مرکز توجه بوده اند مغرور و متکبر می شوند و جاه طلب می شوند، حتی در مدرارس شاهد این هستیم که اگر دانش آموزی در درس تک باشد و همه توجهات به سمت او باشد غرور پیدا کرده و می گوید هیچ کس به من نمی رسد.
10- انزوا طلبی:
تک فرزند ها بدلیل خلوت بودن خانه و تنها بودنشان همیشه سرشان به کار خودشان است همانطور که امروزه دیده می شود، تلیویزیون،بازی های کامپیوتری، حتی تبلت در مهمانی ها ، تنها تکیه گاه آن ها شده و ترجیح می دهند به این شکل با فضای بیرون ارتباط برقرار کرده و خودشان را سرگرم کنند.این بی تحرکی ها باعث افزایش وزن و چاقی کودک می شود.ولی در خانواده های شلوغ این ، دنبال هم کردن ها و کشتی گرفتن ها بیشتر است و وقت وانرژی بیشتری را از فرزندان می گیرد.
11- نداشتن روحیه تلاش:
تک فرزندان زیاده خواه بار می آیند.برخی از جوانانی که در جماعه می بینیم، چون تک فرزند بوده اند، به والدین شان وابستگی پیدا کرده اند و انگیزه تلاش را در درونشان از دست داده اند لذا به سراغ کارهای سخت و خارج از خانه نمی روند.والدین نیز از سر دلسوزی، کارها و مسئولیت های سخت بر عهده او نمی گذارند.
12- نداشتن قدرت حل مشکلات:
انسان موجود اجتماعی است، و در اجتماع با فراز و نشیب ها مواجه می شود و در صدد حل آن ها بر می آید. در خانواده هایی که چند فرزند وجود دارد گهگاه بین فرزندان کشمکش بوجود می آید و فرزندان برای حل مشکلات تلاش می کنند و قدرت حل مساله در آن ها بالا می رود، ولی در خانواده های تک فرزند والدین همواره فرزند خود را مورد حمایت قرار می دهند و مشکلات فرزند را والدین حل می کنند. در آینده این فرزند در مدرسه و محیط های بزرگتر جامعه قادر به حل مشکلات خود نخواهد بود و همیشه نیازمند دخالت والدین برای حل مشکل خود است.
13- فراگیری مهارهای کمتر:
تک فرزندان مهارتهای کمتری را یاد می گیرند یا دیرتر از سایرین به آنها می رسند.اکثرشان نیز در نورم سن رشدشان قرار نمی گیرند.کودک در هر سنی که قرار دارد باید بتواند مهارتهای مربوط به همان سن را بیاموزد و انجام دهد.به عنوان مثال در 4 سالگی باید بتواند مسواک بزند، لباسش را عوض کند و... برخی کارشناسان معتقدند حتی باید بتواند دوچرخه سواری کرده و دور بزند و دکمه هایش را ببندد. اما در خانوداده های تک فرزند، این مهارت ها دیرتر فرا گرفته می شوند.در صورتی که در خانواده های چند فرزند، فرزندان این مهارتها را از یکدیگر می آموزند و رشد و یادگیری فرزند دوم از فرزند اول سریعتر است.
در خانواده های چند فرزند:
الف: فرزندان از دیگران یاد می گیرند.
ب: توجه پدر و مادر از یک نفر برداشته می شود و فرزند مجبور است کارهایش را خودش انجام دهد.
ج: فرزندان در حضور بچه های دیگر به انجام کارهای خود مثل غذا خوردن و...تشویق می شوند و بین آنها رقابت بوجود می آید.
در جمعیت های بالاتر هم مهارت های بیشتری وجود دارد. مثلا اردو رفتن برای بچه ها خیلی خوب است، چون آن ها را در جمع قرار می دهد و این جمع انسان را به صورت ناخود آگاه به سمت جلو سوق می دهد، حتی بزرگ ترها هم اگر تنها به کوهنوردی بروند خسته می شوند ولی اگه دسته جمعی باشد خستگی کمتر و انگیزه حرکت بیشتر می شود. بچه های تک زود احساس خستگی می کنند و اگر مهارتی هم وجود داشته باشد، انگیزه انجام دادن آن را ندارند.
حتی در خواستگاری رفتن هم معمولا مرسوم است که می گویند، خواستگاری خانواده ای برویم که چند تا دختر داشته باشند چون کاری تر هستند و معتقدند بچه های تک، کمتر کار بلدند. اگر بچه آخر با بچه یکی مانده به آخر فاصله سنی بالا داشته باشد نیز تک می افتد.ولی اگر فاصله سنی بین فرزندان کم باشد فرزندان مهارت های بیشتر و آداب اجتماعی و ارتباطی بهتری را کسب می کنند.
