در خطوط کلی تربیت، خانواده نباید فرزند را بخشی از دارایی خود به حساب آورد. بلکه انسان صالح برای جامعه عاملی صالح و رهبری صالح به شمار می آید. مفهوم اسلامی تربیت ایجاب می نماید که والدین فرزند خود را امانتی الهی نزد خود به حساب آورند. این امر از طریق تحریک محبت و گوش دادن به او و احترام گذاشتن به عقل او و القا این مطلب که او می تواند با عقل و تلاش خود به حقائق دست یابد، صورت می پذیرد. سپس باید به او بیاموزند که چگونه می تواند نقد و مناقشه کند و بپذیرد و رد نماید. زیرا این کار احترام گذاشتن به دیگران به شمار می آید. هر کس به دیگری احترام می گذارد، اندیشه او را مورد نقد قرار می دهد. چرا که این مناقشه به رسمیت شناختن او به شمار می آید.
احترام گذاشتن به کودک و آموختن احترام گذاشتن به دیگران به او که در چارچوب سیاست تربیتی کامل، مطرح می شود. به گونه ای که خانواده اندیشه هایی را که کودک مطرح می نماید، می پذیرند. حتی اگر او اندیشه های بی اهمیتی را مطرح نماید، او را مسخره نمی کنند. بلکه می کوشند دلایل اشتباهات او را در اختیارش قرار دهند و او را تشویق کنند که از نو و به صورتی بهتر بیندیشد. البته بدون این که او را مأیوس کنند. زیرا مسخره کردن توانمندیهای کودک ممکن است احساس ناتوانی و کم کاری و سایر احساسهای منفی به او دست بدهد. درست به مانند بسیاری از کودکانی که وقتی در اندیشه ورزی یا تصمیم گیری اشتباهی صورت می دهند، به واسطه سلطه خشن پدران و معلمان خود دچار فروپاشی می شوند.
برای جلوگیری از این امر باید اشتباه فکری کودک با فضایی احاطه شود که به او القا نماید منبع اشتباه او در درون شخصیت او جای ندارد بلکه ناشی از سطحی بودن پرداخت او یا ابزارهایی است که او برای رسیدن به نتایج از آنها استفاه کرده است. برای مثال به او می گوییم: این فکر سطحی است و کسی بدان قائل نیست. تو راه مناسبی را برای رسیدن حقیقت انتخاب نکرده ای. باید دوباره تلاش کنی تا به نتایج درست برسی.
